Wonen, Buren
Particulier
Ik woon sinds een half jaar in een sociale huurwoning. Ik stond hierbij op nummer 6 in de wachtrij, maar nummers 1 t/m 5 hebben allemaal geweigerd. We hebben van de woningbouw niet te horen gekregen waarom, maar hier kan ik achteraf naar raden.
Ik woon in een bovenwoning waarbij mijn onderbuurman de watermeter in huis heeft. In de eerste week na de verhuizing heb ik daar aangeklopt om te vragen of ik de stand mocht controleren. De buurman bleek niet thuis te zijn, maar zijn directe buren zagen mij toevallig en bleken de sleutel te hebben.
Mij werd gevraagd of ik "het al gehoord had" van de buurman, waarop ik "nee?" moest antwoorden.
Mijn onderbuurman blijkt een alcoholist te zijn die, wanneer hij thuis is, verschrikkelijk veel herrie maakt door in zichzelf te schreeuwen/schelden en heel hard met deuren te slaan. Ze vonden dit vreemd dat de woningbouw mij hier niet van op de hoogte heeft gesteld omdat dit probleem al vele jaren speelt. Ze gaven zelfs aan dat ze al een tijd geen melding meer doen bij de politie en woningbouw omdat er te weinig mee word gedaan.
Bovenstaande bleek inderdaad waar te zijn. In het afgelopen halfjaar heb ik heel veel last gehad van de onderbuurman. Waar ik de eerste paar maanden de overlast redelijk kon negeren heb ik toch de stap genomen om de woningbouw aan te spreken en de politie te bellen.
Beide gaven aan dat ze het jammer vonden dat er al een tijd geen melding was gedaan omdat ze 'het idee hadden dat het opgelost was'.
De wijkagent is diezelfde dag nog bij meneer langsgegaan en heeft een goed gesprek met hem, zijn hulpverlener en de woningbouw gehad.
Vervolgens heeft ze mij op de hoogte gesteld en gevraagd een dagboek bij te houden en de politie weer te bellen als hij weer begon. Ze gaf ook aan dat de politie geen oplossing kan bieden voor de lange termijn, dat de woningbouw hiervoor verantwoordelijk is.
De onderbuurman leek hiervan onder de indruk te zijn en hield zich voor 2 nachten stil. Vervolgens ging hij gewoon weer door alsof er nooit geklaagd is.
Ik kan goed begrijpen dat de andere buren al een tijd geen melding meer doen, aangezien de politie de buurman steeds maar voor 1 a 2 dagen stil krijgt.
Ik heb om medische redenen (Diabetes en een paniekstoornis) mijn nachtrust nodig. Door de overlast komt het regelmatig voor dat ik hele nachten niet slaap waardoor er niet alleen slechte werkprestaties (ik loop de kans om mijn contract verlenging mis te lopen) ook weer paniekaanvallen opspelen. Dit beïnvloed vervolgens weer mijn Diabetes waardoor mijn gezondheid in het afgelopen halfjaar aanzienlijk is verslechterd.
Ik slaap nu regelmatig niet thuis omdat het geschreeuw steeds vaker een paniekaanval lijkt uit te lokken. Het bellen van de politie durf ik nu ook niet goed meer, op het moment voel ik me te slecht om iets anders te doen dan weg gaan.
In hoeverre sta ik in mijn recht om een urgentieverklaring te krijgen van de woningbouw?
Ik kan concluderen dat de overlast niet binnen één of een paar jaar opgelost gaat worden (de woningen worden over 4 jaar gesloopt en ik vermoed dat de woningbouw die tijd gewoon wilt uitzitten) en ik kan hierdoor niet meer in deze woning wonen.
Ik wil het niet eens over verhuiskosten etc hebben, ik ben allang blij als ik een andere woning kan zoeken. Omdat ik pas een half jaar opnieuw sta ingeschreven kom ik niet in aanmerking voor een andere woning (hiervoor stond ik 2 jaar ingeschreven, als ik dit was gemeld was ik hier nooit gaan wonen en had ik ondertussen een andere woning) dus ik zit hier 'gevangen'.
Ik verneem graag jullie advies.
Ik woon in een bovenwoning waarbij mijn onderbuurman de watermeter in huis heeft. In de eerste week na de verhuizing heb ik daar aangeklopt om te vragen of ik de stand mocht controleren. De buurman bleek niet thuis te zijn, maar zijn directe buren zagen mij toevallig en bleken de sleutel te hebben.
Mij werd gevraagd of ik "het al gehoord had" van de buurman, waarop ik "nee?" moest antwoorden.
Mijn onderbuurman blijkt een alcoholist te zijn die, wanneer hij thuis is, verschrikkelijk veel herrie maakt door in zichzelf te schreeuwen/schelden en heel hard met deuren te slaan. Ze vonden dit vreemd dat de woningbouw mij hier niet van op de hoogte heeft gesteld omdat dit probleem al vele jaren speelt. Ze gaven zelfs aan dat ze al een tijd geen melding meer doen bij de politie en woningbouw omdat er te weinig mee word gedaan.
Bovenstaande bleek inderdaad waar te zijn. In het afgelopen halfjaar heb ik heel veel last gehad van de onderbuurman. Waar ik de eerste paar maanden de overlast redelijk kon negeren heb ik toch de stap genomen om de woningbouw aan te spreken en de politie te bellen.
Beide gaven aan dat ze het jammer vonden dat er al een tijd geen melding was gedaan omdat ze 'het idee hadden dat het opgelost was'.
De wijkagent is diezelfde dag nog bij meneer langsgegaan en heeft een goed gesprek met hem, zijn hulpverlener en de woningbouw gehad.
Vervolgens heeft ze mij op de hoogte gesteld en gevraagd een dagboek bij te houden en de politie weer te bellen als hij weer begon. Ze gaf ook aan dat de politie geen oplossing kan bieden voor de lange termijn, dat de woningbouw hiervoor verantwoordelijk is.
De onderbuurman leek hiervan onder de indruk te zijn en hield zich voor 2 nachten stil. Vervolgens ging hij gewoon weer door alsof er nooit geklaagd is.
Ik kan goed begrijpen dat de andere buren al een tijd geen melding meer doen, aangezien de politie de buurman steeds maar voor 1 a 2 dagen stil krijgt.
Ik heb om medische redenen (Diabetes en een paniekstoornis) mijn nachtrust nodig. Door de overlast komt het regelmatig voor dat ik hele nachten niet slaap waardoor er niet alleen slechte werkprestaties (ik loop de kans om mijn contract verlenging mis te lopen) ook weer paniekaanvallen opspelen. Dit beïnvloed vervolgens weer mijn Diabetes waardoor mijn gezondheid in het afgelopen halfjaar aanzienlijk is verslechterd.
Ik slaap nu regelmatig niet thuis omdat het geschreeuw steeds vaker een paniekaanval lijkt uit te lokken. Het bellen van de politie durf ik nu ook niet goed meer, op het moment voel ik me te slecht om iets anders te doen dan weg gaan.
In hoeverre sta ik in mijn recht om een urgentieverklaring te krijgen van de woningbouw?
Ik kan concluderen dat de overlast niet binnen één of een paar jaar opgelost gaat worden (de woningen worden over 4 jaar gesloopt en ik vermoed dat de woningbouw die tijd gewoon wilt uitzitten) en ik kan hierdoor niet meer in deze woning wonen.
Ik wil het niet eens over verhuiskosten etc hebben, ik ben allang blij als ik een andere woning kan zoeken. Omdat ik pas een half jaar opnieuw sta ingeschreven kom ik niet in aanmerking voor een andere woning (hiervoor stond ik 2 jaar ingeschreven, als ik dit was gemeld was ik hier nooit gaan wonen en had ik ondertussen een andere woning) dus ik zit hier 'gevangen'.
Ik verneem graag jullie advies.
De verhuurder dient het probleem van de overlast door uw onderbuurman aan te pakken en een oplossing te bieden. Overlast wordt gezien als een gebrek en als de verhuurder dit gebrek niet adequaat verhelpt dan kunt u overwegen om de huur te verminderen om zo de druk te verhogen bij de verhuurder. In beginsel levert een dergelijke situatie geen urgentie op, maar onderling overleg met de verhuurder kan wellicht ervoor zorgen dat u een andere woning aangeboden krijgt zeker gezien het feit als de verhuurder het probleem niet kan of wil oplossen.
Voor meer info of hulp kunt u desgewenst direct contact met mij opnemen.