Eind vorig jaar was ik eiser in een comparitie waarin de gedaagde gehakt maakte van de berekening van mijn schade die door een fiscalist van een bekend accountantskantoor was opgesteld en als bewijsstuk aan de dagvaarding was toegevoegd.
Omdat ik op fiscaal gebied niet thuis ben kon ik de kritiek niet weerleggen en de gedaagde niet van repliek dienen terwijl repliek, dupliek, pleidooi en de fiscalist als getuige voor de rechter wel noodzakelijk waren om tot een afgewogen oordeel te komen. De rechter beperkte zich tot het inwinnen van aanvullende informatie. De kritiek van de gedaagde op het rapport van de fiscalist werd in het vonnis overgenomen met als resultaat dat de vorderingen in het vonnis werden afgewezen.
Na het lezen van het vonnis reageerde de fiscalist laconiek met de opmerking dat hij alle kritiek op zijn rapport kon pareren. Hij zegde mij per e-mail viermaal toe zijn verweer in een verslag op schrift te stellen en mij toe te zenden evenals zijn ideeën over de schadepunten die inzet konden zijn van het hoger beroep. Ondanks dat ik daarop per e-mail zevenmaal aandrong is de fiscalist zijn toezeggingen nooit nagekomen. De fiscalist was ervan op de hoogte dat de advocaat het verslag nodig had om hoger beroep te kunnen aantekenen.
Aangezien deze gang van zaken voor mij uiterst onbevredigend was stelde ik de fiscalist schriftelijk een aantal kritische vragen, waaronder de vraag of de kritiek van de gedaagde op zijn rapport wellicht terecht was. Zijn reactie hierop was dat hij op korte termijn de vragen zou beantwoorden. Ook hierop kwam hij niet terug waaruit ik niet anders kon concluderen dan dat de berekeningen resp. uitgangspunten in het rapport onjuist waren en de kritiek van de accountant op het rapport terecht was. Ook nadat de termijn waarbinnen hoger beroep dient te worden aangetekend was verstreken bleef een reactie van de fiscalist uit.
Daarop nam ik het initiatief tot een bespreking met zijn baas, partner van het accountantskantoor die mij bij die gelegenheid toezegde met een voorstel tot gedeeltelijke kwijtschelding te komen. Omdat ook hij deze toezegging niet nakwam heb ik vorige week opnieuw het initiatief tot een bespreking genomen welke gisteren plaatsvond. Daarbij kon ik een tiental bewijsstukken tonen waaruit blijkt dat de fiscalist ernstig in gebreke is gebleven.
Het gevolg daarvan is dat de weg naar hoger beroep - dat naar de overtuiging van een senior partner van een groot advocatenkantoor kansrijk zou zijn - door de fiscalist was afgesneden. In de hoger beroep procedure had ik in ieder geval de gemaakte procedurele kosten met succes kunnen claimen en waarschijnlijk ook de berekende schadeposten in het rapport van de fiscalist die niet door de gedaagde bekritiseerd werden.
Ik heb daarop de partner van het accountantskantoor een schikkingsvoorstel gedaan. Hij veegde dat van tafel en stelde een bedrag voor dat 70% lager is dan mijn voorstel.

Mijn vraag is wat nu te doen, ervan uitgaande dat ik niet opnieuw wil procederen. Daarvoor beschik ik niet over de benodigde pecunia en rest mij mogelijk te weinig tijd (ik ben 79). Volgens mij zijn er de volgende opties:
1. Het schikkingsvoorstel van het accountantskantoor accepteren (hetgeen indruist tegen mijn rechtsgevoel).
2. Een klacht insturen aan de bestuursvoorzitter van het accountantskantoor (in welk geval het accountantskantoor het schikkingsvoorstel mogelijk intrekt).
3. Een advocatenkantoor bereid te vinden voor mij een schriftelijk schikkingsvoorstel aan het accountantskantoor te doen. (geeft autoriteit)

Weet u wellicht nog andere mogelijkheden om mijn recht op schadevergoeding op het accountantskantoor te kunnen verhalen?