Zakelijk, Arbeid, Schade
Particulier
De kern van mijn probleem is dat ik in 2008 secondaire acute chronische insomnia hebt ontwikkeld. Daardoor ben ik arbeidsongeschikt geworden. Dit is medisch zonder problemen vast gesteld. Dit is helaas gebleven bij deze diagnose aangezien de primaire aandoening al 27 jaar vast gesteld is maar geen sluitende diagnose heeft. Hierdoor is de secondaire insomnia wel medisch verklaard en is het gedeeltelijk behandelbaar. Maar in de woorden van mijn laatste neuroloog: 'De neurologie is nog niet ver genoeg, probeer het over 5 tot 10 jaar nog eens'. Ondertussen heb ik mijn leven genoeg aangepast om gelukkig te zijn en te leven met mijn beperking. Helaas is het standpunt van het uwv even simpel. Op de vraag 'of zonder naam voor mijn aandoening mijn diagnose niet in aanmerking komt voor een uitkering', was het antwoord 'ja'. Ik hou de neurologie en omliggende vakgebieden in de gaten qua literatuur en ik deel de mening van mijn laatste neuroloog. de komende 5 jaar weten we simpel weg niet genoeg om te bepalen wat precies mijn probleem veroorzaakt.
in 2014 heb ik samen met een advocaat geprobeerd hier beroep op aan te tekenen. Ik had geen diagnose 'chronische slaapstoornis, categorie zwaar - niet nader bepaald'. Ik had een wast lijst van medisch bewijsbare klachten van mijn aandoening die onder de stress en ik had al eerder aangegeven dat elke vorm van observatie of andere prive-schendende bewijslast acceptabel was. Ik ben ziek. mijn enige taak in het leven is een part-time vader en dat is sommige weken al te veel. Helaas bleek tijdens de zitting dat mijn diagnose niet geaccepteerd werdt en dat ik volgens het uwv niet recht heb op een uitkering. Op advies van mijn advocaat ben ik toen niet verder geprocedeerd. ik was te ziek en de win kansen waren zeer klein.
sinds 2014 heb ik geprobeerd om een oplossing te vinden voor dit probleem. in 2015 ben ik dakloos geworden en noodgedwongen naar denemarken verhuist. dit omdat ik daar financieel ondersteunt werd. In 2016 is hier een eind aan gekomen omdat de financiele last te veel werd voor mijn huisgenoten en ben ik wederom dakloos geworden. Na een 5 week verblijf in een thuislozen opvang in de gemeente Leek ben ik thuisloos.
Ik heb dit verhaal aan burgemeesters, wethouders, werknemers van politieke partijen en een leger hulpverleners uitgelegd en niemand ziet een uitweg. Terug komen naar nederland en weer jaren in de stress zitten is geen optie. Mijn secondaire insomnia wordt zeer sterk verergerd door stress. Dit is meermaals vastgesteld. Terug naar het UWV is ook geen optie. ik bel eens in de 6 maand en leg het verhaal nog maar eens uit. sinds 2004 is er simpelweg geen claim zonder diagnose.
Zelfs het college voor de rechten van de mensen en de nationale ombudsman zeggen beide 'Je moet naar de rechter.' Maar hoe kan ik naar een rechter, als het probleem is dat het UWV niet mijn medisch dossier bekijkt maar alleen de declaratie post van de zorgverzekeraars. Ik moet een verzoek indienen bij een gemeente waar ik niet woon, uitleggen dat ik geen diagnose heb, uitleggen dat de uitslag van mijn laatste beroep is dat er voor het UWV geen extra relevante informatie is binnengekomen ondanks dat ik toch echt heel ziek ben geweest en nog steeds nauwelijk nog wat kan, en vragen of ze mijn kosten willen betalen...
Dit heb ik geprobeerd. meerdere malen. De laatste keer in 2016 in de gemeente Leek. Dit bleek toch lastig als je thuisloos bent.
Ik zou heel graag een richting waarin ik nog naar kan kijken. De participatie wet heb ik ook geprobeerd via de gemeente leek. Maar deze gemeente zag geen reden om dit voor mij te doen. Dit werd verteld door een wethouder.
help?
Via het UWV lijkt me lastig gaan worden. Via de Participatiewet een uitkering moet kunnen.
Hiervoor is wel een postadres nodig bij een door de gemeente goedgekeurde instelling voor dak- en thuislozen (Of dat in Leek kan, weet ik niet. Groningen kan iig wel). Dat is dan de basis om verder op te bouwen naar een zelfstandige woning.
Laat verder alles op papier zetten en doe niets telefonisch. Pas als er een besluit is, kunt u in bezwaar.
Reactie van de vraagsteller
Hoewel ik begrijp dat in september 2016 besloten is dat er gaten in andere wetten gevuld kunnen worden met behulp van de Participatiewet, is dit niet van toepassing voor mij. het experiment is beschreven in ' Tijdelijk besluit experimenten Participatiewet'. Hierin staat dat er geëxperimenteerd mag worden. dit om te experimenteren met de arbeids- en re-integratieverplichtingen en met een verruiming van de inkomstenvrijlating. Mijn probleem is dat ik ondertussen zo verslechterd ben sinds de orginele claim (2009) dat ik niet meer functioneer in stressvolle situaties. ik ben gevlucht naar Denemarken en leef daar grotendeels in eenzaamheid. een paar uur per dag probeer ik nog nuttig te zijn en onder de mensen. dit op een klein eiland zo ver mogelijk van de beschaving. mijn beperking is door 4 jaar verplichte re-integratie en jaren zware stress over het vinden van een oplossing nu ondertussen erger dan ooit.
Ik heb geprobeerd via een thuislozen opvang het pad te bewandelen dat meester Meis aanbrengt maar zonder woonadres (niet postadres) was dit niet mogelijk. Hiernaast was zelfs als ik in aanmerking zou komen, dit een oplossing tot ik een zelfstandige woning had. Hierna zou ik dan weer in een bijstand uitkering komen met alle normale beperkingen en plichten. Simpelweg, Via de participatie wet is geen optie aangezien ik niet zelfstandig kan wonen. Ik heb geprobeerd te kijken of ik in Nederland de hulp kan vinden om en zelfstandig te wonen en een nieuw bestaan op te bouwen maar ook hier is alles weg bezuinigd en ben ik bang dat dit pad mij alleen maar slechter maakt. Ik heb geen support in Nederland.
Hoewel het gegeven antwoord correct is, is deze door gebrek aan informatie (door mij) helaas niet voldoende.